ΣΙΓΚ ΓΙ ΤΣΟΥΑΝ

ΙΣΤΟΡΙΑ: Αν και η γενεαλογία του δεν μπορεί να ανιχνευθεί

πιο παλιά από τον 19ο αιώνα, οι θρύλοι αποδίδουν τη δημιουργία του Σινγκ Γι Τσουάν στον στρατηγό της Νότιας Δυναστείας Σονγκ, Γιούε Φέι (1103-11142). Υποτίθεται ότι ο Φέι, ιδιαίτερα ικανός στη χρήση της λόγχης, μετέφερε τις αρχές της χρήσης του συγκεκριμένου όπλου σε μια άοπλη μορφή μάχης την οποία και δίδασκε στους αξιωματικούς του. Το βέβαιο είναι ότι η τέχνη άρχισε να διδάσκεται ευρύτερα από τα τέλη του 19ου αιώνα και συγκεκριμένα από τον Λι Λουονένγκ (ή Λι Νενγκράν –1807-1888) και από όταν άρχισε να διαδίδεται εκτός Κίνας, παρουσιάστηκε ως η τρίτη εσωτερική τέχνη μαζί με το Τάι Τσι Τσουάν και το Πα Κουά Τσανγκ. Κατά πολλούς, επιρροές από το Σινγκ Γι Τσουάν μπορεί να δει κανείς σε τέχνες της Οκινάουα και κατά συνέπεια στο ιαπωνικό Καράτε. Σήμερα υπάρχουν τρεις βασικές γραμμές Σινγκ Γι Τσουάν, οι Σανσί, Χεμπέι και Χενάν οι οποίες έχουν αναπτυχθεί στις αντίστοιχες περιοχές της Κίνας.

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ: Χωρίς τις κυκλικές κινήσεις του Πα Κουά Τσανγκ και τις αργές κινήσεις του Τάι Τσι Τσουάν, το Σινγκ Γι Τσουάν πείθει ακόμα και τους λιγότερο εξοικειωμένους με τις πολεμικές τέχνες ότι πρόκειται για ένα αποτελεσματικό σύστημα μάχης. Η διδασκαλία του στηρίζεται σε δέκα φόρμες (ή δώδεκα) που παίρνουν τα χαρακτηριστικά ισάριθμων ζώων καθώς και στα πέντε στοιχεία της φύσης που αποτελούν τη βάση της κινέζικης κοσμολογίας (μέταλλο, φωτιά, νερό, γη και ξύλο). Η κινησιολογία του είναι ευθύγραμμη και άμεση και αναλόγως με τη γραμμή, πολύ άμεση, ενώ μέρος της ύλης του είναι και η χρήση όπλων (λόγχη, μακρύ ραβδί, λογχοπέλεκυς, ευθύ και κυρτό ξίφος).